يار كووا دَرو بييو ، تا سرو جان فشانَمَش:

يار كووا دَرو بييو ، تا سرو جان فشانَمَش
صفا هِتان دل خُوما بر دل خود نشانمش
او نِيوئِه ، اِگر بييو ، كَلِّه‌اُما وَرُش خوسان
او نَتوئِه ، اِگر هِتو ، بوسه به جان ستانمش
يار هينيشْتِه در بَرُم ، خاك بو بر سر خَرُم
خارا خارايي اين دلا ،كوي به كو دوانمش
اي ز فرشته خوبتر ، بورِه يِه آني خُو مُو به
مرتبه تا او وَخ بِوِن ، تا به كووا رسانمش
پست‌ترو ز خاك ‌و خُل ،كز خُو رهايي‌اُش نِهو
آران‌و سين‌خُومُش‌كِران ،گركه ز خود رهانمش
آدم اِگر كه آدمو ، او و مُويي نِه درميان
كووِه جي ار گوژِه مُو را ، از درِ خود نرانَمَش
ذونِه زبهر چه مَها ، بد مُو خُو هيش كيِ نِيان
هرچه كه در چشُم وِيو ، جلوة حق وِنانمش
كَخ هو خوراك گاو و خر ، هوش اِما نِه نيشكر
هرچه كه درخورْ هركه هو ، ذونْبِه وِرا چشانمش
آن‌ پري ‌اي‌ جزي اِگر جلوه ‌به‌كييِّه مون كِرو
پَختِه گر او خِرانِژِه ، خوم اِگر او پِشانَمش

شاعر، زنده یاد:درویش عباس گزی

+ نوشته شده در دوشنبه سی ام آبان ۱۴۰۱ ساعت 13:7 توسط ققنوس  |