آزاده :

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام

خارم ولی به سایه ی گل آرمیده ام

بایاد رنگ وبوی توای نوبهار عشق

هم چون بنفشه سربه گریبان کشیده ام

من جلوه ی شباب ندیدم به عمر خویش

ازدیگران حدیث جوانی شنیده ام

از جام عافیت می نابی نخورده ام

وزشاخ آرزو گل عیشی نچیده ام

موی سپیدرا فلکم رایگان نداد

این رشته را به نقد جوانی خریده ام

ای سروپای بسته به آزادگی مناز

آزاده من که ازهمه عالم بریده ام

گر می گریزم ازنظرمردمان رهی

عیبم مکن که آهوی مردم ندیده ام

(رهی معیری)

+ نوشته شده در شنبه دوازدهم آذر ۱۴۰۱ ساعت 11:46 توسط ققنوس  |