غزلی ازمرحوم حیدرعلی خان برومندگزی :

سال ها این دل به عزلت گوشه ی میخانه ماند
تاکه برخم دست یابدپای خم رندانه ماند
عاقبت یک قطره ای زآن می نصیب دل نگشت
غیراز آن دردی که از می در ته پیمانه ماند
آتشین ترگرددعشقت هرچه می ماندبه دل
دختر رز را فزون شد حسن چون درخانه ماند
گرچه همچون جان زتن آن دلبر جانانه رفت
لیک ازاین شادم که در دل مهر آن جانانه ماند
عاقبت می مانداز دلدادگان برجا اثر
چون پس از جان باختن خاکستر پروانه ماند
عشق پنهان کن برومندا که شدسرسبز چون
چندگاهی دردرون خاک پنهان دانه ماند

+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و یکم دی ۱۴۰۱ ساعت 13:48 توسط ققنوس  |