غزلی ازدرویش عباس گزی :

زسوز هجر تو تا كي گوده دلُم دا بو
مگر مروّت و انصاف  ، وَر تو نايابو
بِدات آرو ز مُو ويوِر ،سوبا به وصلُم رَس
آروت ابي چه بِكِه خُو مُو ، تا كه سوبا بو
اين آدما ، وَچِه تيني رِشيد ، پَش نَخوسِند
مگر كه مامائُژون ماه و مهر ، بابا بو
خوش‌آن‌كييِه‌كه‌دِزارُش‌يكي‌هو خُو كييِه تو
خوشا به حال حريفي كه خُو تو اِمْسا بو
بِشِه بِشِه تيني واعظ به يا و وام مَنِه
مُو گوم خوشُم بو ، اِگر يا بو و اِگر وا بو
به مال نازو ، نَذونان نَذونو يك دو رو بين
مِروئِه و كفنُش يك دو گز زكالا بو
هو هر كه عاشق وگوژِه خِرو ز بادة عشق
بِذونْبو قاعده ، اوّل قييَم دِ رسوا بو
يكي يكي همه را وَخ به وقت  ، تيژونِه
يه رويي جي بوئِه آيا مو را كه پَسّا بو
هر آن كه دارو ، دارو جزي ، اِگر چه باباژ
علي وُلِيك بو ، ياموندِگار ماما بو