انجمن ادبی ابوالفقرای شهرگزبرخوار

انالله واناالیه راجعوندرپی اتفاق های ناگواری که درفروردین سال 1403 درشهرگزاتفاق افتادودرپی آنها ،خانواده هایی عزادارشدند ،به یادبود آن عزیزان سفرکرده :(محمدقائم مولویان .مهدی مولویان.اسماعیل حاتمپور.حجت علیمرادی.بانوفاطمه مهدی شیری .حسین علیمرادی.زینب علیمرادی.زهرا علیمرادی )شاعران شهرمان سروده هایی انشادکردند :به خداحافظی آخرت ای دوست قسمکه نماندست نه نائی نه توانی به تنممی گرفتی تو ز من فاصله و می رفتیولی انگار که همراه تو می رفت دلمپرکشیدی و جداگشتی و ماندم بی توغم هجران توای دوست کجا من ببرممادرت ضجه کنان گفت که خاکم شد سرپدرت گفت زداغ تو شکسته کمرمجای خالی تو را هیچ کسی پر نکندبی تو ازبودن واززندگی ام سیرشدمبنشسته است غبار غم تو در همه شهراشک جاری شده از چشم وسیه پوش تنمتو که خاموش شدی و نرسیدی به کامآن که فریاد کند ازغم مرگ تو منمباورم نیست که پرپرشدی ای زیباگلتا ابد درد فراق تو نشیند به دلمخاطرم لحظه ای از یاد تو بیرون نرودبه خداحافظی آخرت ای دوست قسمحسین حق شناس جزی + نوشته شده در سه شنبه چهاردهم فروردین ۱۴۰۳ ساعت 13:28 توسط ققنوس  |  بخوانید, ...ادامه مطلب

بسمه تعالی همانطور که می دانید ومی دانیم ،درگذشته هایی نه چندان دور ،وقتی کسی یا کسانی می خواستند به زیارت مشهدمقدس یاعتبات عالیات و یا سفرحج بروند ،قبل از حرکت آنها ،مردم جمع می شدند وکسی که به چاوش می گفتند،باخواندن اشعاری مذهبی ،به مشایعت وبدرقه مسافریامسافران فراهم می رفتند واین خودنشان دهنده این بودکه مردمسافریامسافران ،باهمه خداحافظی نموده ودعای آنها ،توشه سفرشان می شد وهم این که، مردم می دانستندکه اگر فلان شخص یااشخاص، چندروزی درشهریا روستا خبری ازاویا آنها نیست، به مسافرت رفته یارفته اند.هم چنین موقع برگشتن آن مسافر یا مسافران ،دوباره مردم محل جمع شده وباچاوشی خوانی ،به استقبال آن مسافریامسافران رفته واو یا آنها را تادرب خانه مشایعت می کردند.این نکته قابل یادآوری می باشد که درشهرگز ما،فامیل چاوشی داریم ،که نشان دهنده آن است که این کار (چاوشی خوانی)درشهرگزبرخوارازقدمتی طولانی برخورداراست. متاسفانه دردنیای امروز، این رسم فراموش شده ،وحتی برادریاخواهرهم ،که می خواهد به مسافرت برود ،بدون هیچ اطلاعی می رود وبعداز چندروز ،مامتوجه می شویم، که مثلا برادریاخواهرمان به مسافرت رفته است بگذریم .اشعاری که معمولا چاوش ها می خواندند ،زیادبود .متاسفانه سراینده این اشعار هم معلوم نیست که چه کسی یاچه کسانی بوده اند.درهرحال، اینجانب دروسایل شخصی مرحوم پدرکه به جای مانده ،به کتاب چاوش نامه برخوردم ،که احتمالا چاپ دهه چهل شمسی باشد،باتوجه به قیمتی که پشت جلدآن نوشته شده است .( ارزش: 3ریال) .(جایگاه فروش : شرکت نسبی کانون کتاب.تهران .ناصرخسرو).حیفم آمدکه ازآن بی خبرباشید.آن را نوشته وبارگذاری نمودم.ثواب این کار ،باشدبرای بانی این کاروسراینده اشعارچاوش نامه .چاوش نامه(حضرت امام رضاعلیه , ...ادامه مطلب

عزانامه ی محرمیک باری بین زیمین وزمون پربلا ببو بومه محرم از ره وماه عزا ببـــــــــــو وخت عزا وماتمو انگار گوتافلـــــــک بیژگیته گرت غربت وماتم سراببــــــواین سوگ وماتم ازکبویارب گو اینجوریازماتماژده خون به دل مصطفی ببــو سرتاسرزیمین ده عزادار وجن وانس بازجی عزای زاده خیرالنسا ببــــــــو برپاببو عزای حسین پور فاطمـــــــه ازاون زمون گو واقعه کربلا ببـــــــو وختی حسین تشنه جیگر بومه کربلا زخم جفا به پیکر آل عبا ببـــــــــــــو خاکاژجی رنگ خون بیگیت اون لحظه نینوا وختی گو شاه دین بسوی نینوا ببـــــــو یک مشت خاک سرزیمین کربلاژ وگیت بژوات برای کشتن مو یا بنا ببـــــــــــو از مرکباژده گاره اومه شاه کربــــــــلاتا خیمه گاه لشکر خژ راکرو بپـــــــــاشاهی گو نور دیده زهرای اطــــــهرو فرزند مرتضی اوو سبط پیمبــــــــــرو خویک سپاه اندک دشمن جی بی شمار روکربلا خـــولشکر اعدا برابــــــــــــرواردوژ بپا که شاه ولایت خوســوز دل چون بیژدی ارض کرببلا مثل محشرو واژاژ که اهل بیتا ژو بژوات گو زونبیدون این سرزمیـــــــــن تصرف این قوم کافرو یاده به جز شهادت آما نژون گـووه یا ده قعه زنیزه و شمشیر وخنجرو زونبید گو کربلای بلا خیز برآمـــااین سرزیمین برای آمادادن سـرو یاده به جز اسیری و رنج و بلا نئو اوننده سر زپیکر و صاپاره پیــکرو هرکی گوژه بشوبشو ای همرهان مو چون سرنوشت مو به خداونـد داورو خوهمرهان خژ بژات اوشاه بی نظیرمونمگووه شوما ببیدون کشته واسیروختی بژات حسین گو شهیدم به کربلا ماتم سرا یباره ببو ارض تا سمـــــــــا از عرش وفرش ناله زجن وملک بومه هر یاببو چه شورشی ازنای نینـــــــــوا ازهرطرف ده نوحه و زاری بلند ببـــــو لوح وقلم به نالـــــه اومندون وییا وییا زین ماتمو گو آدم , ...ادامه مطلب

امام حسن پسر علی بن ابی طالب (ع) در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. در سن 37 سالگی با وی برای خلافت و جانشینی امام علی (ع) بیعت شد. مدت امامت حضرتش شش ماه و سه روز به طول انجامید. پس از آن تحت شرایط و عوامل خاص در سال 41 ه.ق با معاویه صلح کرد و به مدینه مراجعت ن, ...ادامه مطلب